Mijn kind is vaak boos, bedroefd of bang..

ik ben me aan het voorbereiden op een nieuw traject Jongens In Hun Kracht. Tijdens het lezen van het intakeformulier gaan mijn gedachten terug naar een studiedag integraal coachen. Een van de thema’s deze dag was emoties en hoe ermee om te gaan als opvoeder. De informatie die ik lees in het intakeformulier zet me aan tot het schrijven van weer eens een blog 🙂

Omgaan met emoties
Waar de een zijn emoties veelvuldig laat zien, heeft een ander zijn emoties ogenschijnlijk perfect onder controle. Weer anderen tonen juist weinig emoties en worden ‘als vlak’ beschreven. Er zijn mensen die hun emoties inslikken. Kortom. iedere gaat op zijn manier om met emoties, vaak ook een gevolg hoe het je zelf is geleerd in je opvoeding.

Waarom emotie
Emoties hebben een signalerende functie. Het is bijvoorbeeld erg handig angst te voelen als er gevaar dreigt. Deze angstprikkel wordt supersnel verwerkt en omgezet in een adequate reactie, waardoor we ons in veiligheid kunnen brengen. Daarnaast gebruiken we emoties om iets voor elkaar te krijgen. We streven met emotie een doel na, namelijk ons daarna beter te voelen. (Welbevinden) Dus emoties zijn super nuttig en handig om te hebben en te kunnen gebruiken.

De 4 B’s
We gebruiken vier basisemoties, namelijk Boos, Bang, Bedroefd, Blij… 4 B’s dus. Deze emoties beïnvloeden ons ‘zijn’ en spelen eigenlijk steeds een rol in ons welbevinden, veelal op de achtergrond, soms sterk naar voren komend. Alle 4 de emoties zijn daarbij van waarde. Als ouders en/of opvoeders beïnvloeden we (on)bewust de emoties van onze kinderen.

Een voorbeeld
Uw kind komt huilend terug van het voetbalveldje. Het partijtje voetbal is verloren gegaan. Ook is er nog een trap uitgedeeld. . Het kind uit zijn emotie bedroefd zijn door te huilen. (verloren partijtje) Tevens is als gedrag ‘vluchten’ ingezet omdat het bang was nog een trap te krijgen. In plaats van aandacht voor de emotie en daarin mee te bewegen door troost te bieden, kiest de opvoeder een andere strategie. Het kind moet stoppen met huilen, want huilen is voor watjes! Ook wordt nog even duidelijk aangegeven dat een volgende keer het kind terug moet trappen in plaats van te vluchten. Onbedoeld zeggen we: “Het is niet oké om bedroefd te zijn en bang zijn moet worden vervangen door boos terug reageren.

Als de beschreven reactie van de opvoeder de standaard opvoeding is, ontnemen we ons kind dus de kans om 2 basisemoties te mogen ontwikkelen. Op latere leeftijd kan het kind dan nog kiezen om Boos of Blij als emotie in te zetten. Op momenten dat dit geen gepaste emotie is, is er geen andere oplossing meer voor handen.

Socialisatie
De ontwikkeling (het proces) waarbij een kind leert om te gaan met anderen in zijn omgeving, noemt men socialiseren. Als ouders hebben we de opdracht om ons kind te helpen bij dit proces. We willen immers dat ons kind zich veilig en goed voelt. We werken mee aan het welbevinden van ons kind. Daar heeft het dus juist zijn/haar emoties voor gekregen. De 4 basisemoties worden gebruikt als belangrijkste gereedschappen om in dit proces te ontwikkelen.

Daar waar de timmerman zijn hamer niet weggooit, de metselaar zijn troffel altijd goed verzorgd, zo zijn wij als ouders van groot belang om de emotionele gereedschappen van ons kind goed te onderhouden en verstevigen. Niet door ze te vermijden, maar juist door ze er te laten zijn!


ouders van een 9 jarige jongen

Je hebt ons handvatten gegeven waar we naar zochten. Je straalt rust en vertrouwen uit. Onze zoon voelde zich veilig en kon zich daardoor op de training concentreren. Her is bijzonder om te zien hoe hij en wij als gezin de afgelopen weken zijn gegroeid.

They shine when its their time!

In de vakantie kwam ik de bijgevoegde foto tegen met de tekst:
“Don’t compare your child to others, theire is no comparison between de sun and the moon. They shine when its their time!”

Vergelijken:
Onbewust leggen we onze kinderen vaak langs een meetlat. Als mijn dochter thuis vertelt dat zij een 6 had voor wiskunde, reageren we met “Mooi gedaan, hoe hadden anderen het gemaakt?” Onze gedachte met deze vraag is om een inschatting te kunnen maken of deze 6 nu daadwerkelijk een mooi cijfer is. Daarmee vergelijken we haar cijfer met die van anderen in de klas. Als alle cijfers goed zijn, dan is de toets waarschijnlijk niet zo moeilijk geweest en is een 6 misschien wel wat mager. Daarmee hangen we onbewust een waardeoordeel aan haar behaalde resultaat. Maar waarom vergelijken met een ander in plaats van kijken naar haar eigen proces?
OF:
Als mijn zoon thuiskomt en vertelt dat ze de voetbalwedstrijd met 7-0 hebben gewonnen. Dan stellen we vragen als: “Heb je nog gescoord, of wie heeft de goals gemaakt?”, alsof dat het belangrijkste is. Als je niet hebt gescoord, heb je dan gefaald? Waarom vragen we niet vaker: “Hoe heb je gespeeld of waaraan heb je plezier beleefd?

Presteren:
Onze kinderen groeien op in een wereld waarin vooral wordt gekeken naar je prestaties. Het liefst moet je zo snel mogelijk leren en vooruitgang boeken. Alle resultaten zijn zichtbaar, meetbaar en vergelijkbaar. Jongeren zien de mooie beelden op de sociale media, lezen de meest fantastische verhalen, alsof alles maakbaar en haalbaar is. Goed is vaak al niet meer goed genoeg, het kan altijd beter.. of een ander heeft het beter gedaan! Wat leggen we zo een druk op kinderen en jongeren die nog volop bezig zijn met een ontdekkingstocht naar wie ze zelf zijn.

Ruimte en tijd:
Ontwikkelen gaat nu eenmaal niet in een rechte lijn en is ook niet een vanzelfsprekendheid. Gelukkig maar, anders zouden we robots van onze kinderen maken. Moeten we dan maar stilletjes aan de zijnlijn staan en de ontwikkeling zijn gang laten gaan? Nee, juist niet. Laten we juist belangstelling hebben en houden voor wat onze kinderen doen. Maar laten we vooral onze kinderen vergelijken met zichzelf en hun eigen ontwikkeling. Laten we met onze kinderen het gesprek aangaan over het proces wat ze ervaren. Laten we onze kinderen de ruimte en tijd geven om zelf te mogen ontdekken in plaats van voor hen invullen en/of uitvoeren.

Zelfvertrouwen:
Elke ouder wil graag een kind dat op zichzelf vertrouwt en zelfverzekerd is. Dan helpt het om uw kind hierin de ruimte te geven te mogen ontdekken en te mogen ontwikkelen op een bij hem/haar passend tempo. Uw kind zal groeien in zelfvertrouwen als het zijn eigen weerstanden leert ervaren en overwinnen. (Peg Dawson!) Als we aan de voorkant de weerstanden weghalen, door als ouders veel zelf voor onze kinderen te doen, dan ontstaat er geen weerstand om te overwinnen. Als we steeds vergelijken met wat anderen kunnen of doen, dan ontstaat er misschien wel weerstand die niet te overwinnen valt. Een keer raden wat dit doet met het zelfveertrouwen van uw kind…

Dat is mijn voornemen voor 2023.
“Elk kind schijnt op zijn manier en op zijn moment, net als de zon en de maan!”
Ik ga proberen te genieten van vele “shine-momenten”, zowel die van mijn eigen kinderen als die van anderen!

Wat ik ervaarde tijdens de Huskytocht

We zijn het jaar 2022 fantastisch begonnen met een reis naar Lapland. Dit stond hoog op onze bucketlist. Samen met mijn vrouw en kinderen hebben we genoten van een fantastische week vol prachtige landschappen en zonsondergangen. Ook zijn we lekker lijfelijk bezig geweest op de ski’s. Je ervaart dan meteen weer dat het lijf het “overneemt” van je hoofd. Letterlijk even niks denken maar lekker doen.

Huskytocht

Het hoogtepunt van de reis was wel de huskytocht, al heeft dit ons geduld wel op de proef gesteld. De tocht hadden we donderdag gepland, maar werd op het moment dat we er waren gecanceld door corona. Dan is het wel een uitdaging om de rust te bewaren, niet in de frustratie te schieten, maar vanuit rust duidelijk te zijn in wat je wilt. Dan komen de praktische oefeningen die ik doe tijdens een training direct weer van pas. Zorgen dat je stevig blijft staan, je ademhaling laag (in je buik) houdt, en vanuit de verbinding met jezelf rustig maar duidelijk communiceert wat je verwacht. In ons geval was dit een vervangende optie, aangezien we o.a. hiervoor naar Lapland waren gekomen.

Accepteren

Gelukkig kwam er nog een optie voorbij op de zaterdag, wel 120 km. verderop. Soms moet je ook je “verlies” nemen en accepteren om toch je doel te kunnen bereiken. Op de huskyfarm werden we enthousiast begroet door de eigenaar. Hij leidde ons rond over zijn farm met 180 husky’s. Alle honden willen graag de slee trekken, maar hoe kom je nu tot een goede verdeling voor de slee?

Groepen honden

In het kort komt het erop neer dat er drie groepen honden zijn op de boerderij, te weten: de slimme honden, de sterke honden en de volgers. Als criticaster kun je dan denken dat zelfs honden in een “hokje” worden geplaatst. Je kunt ook zeggen dat de honden worden ingezet op hun eigen kracht en kwaliteit. De slimme honden zijn in staat om commando’s te begrijpen en uit te voeren, de sterke honden zijn belangrijk voor de kracht en de volgers helpen mee (en liepen i het midden!). Samen zorgen ze ervoor dat de tocht een succes wordt. Ieder heeft ook zijn eigen plek in de rij. Ons hebben ze in ieder geval een onvergetelijke ervaring bezorgd.

Bewustwording

Alle honden maakten een blije en enthousiaste indruk. Waarom? omdat ze werden ingezet op hun kwaliteiten. Hoe kijken wij naar kinderen? Kijken we naar de kwaliteiten en versterken we deze? Weten de kinderen zelf wat hun kwaliteit is en/of hoe ze kunnen werken aan het versterken van kwaliteiten? In hoeverre blijft het kind zichzelf of wil het een andere rol dan bij hem/haar past? Dan zal de balans zoek raken en komt je kind misschien wel te ver af van zijn eigen IK. En hoe begeleiden we dit als professionals en als ouders? Blijven wij in onze eigen kracht of verliezen we onszelf?

Begeleidingstraject

In mijn begeleidingstrajecten werk ik aan bewustwording van jezelf. Hoe kan ik zelf sterker en zelfverzekerder worden en overkomen? Wat doe ik op moeilijke momenten (bijv. als ze me pesten). Hoe blijf ik dan rustig en verlies ik niet mijn zelfcontrole? Dat kunnen hele lastige trajecten zijn voor kinderen (en ouders), waarbij voor mij het beginpunt is om jezelf beter te leren kennen! Kijk gerust op rond op mijn website www.gerbenbusscher.nl

Mijn kind is boos.. en wat doe ik?

Ik maak het kind onbewust misschien nog wel bozer 🙂

Op school en in mijn eigen praktijk zie ik volwassenen vaak worstelen met de boosheid van een kind. Ook ik zelf merk dat ik hier soms mee worstel. Op welke manier kan ik mijn kind helpen? Hoe reageer ik op de boosheid? Hoe zit ik op dat moment zelf met mijn emoties? Kortom, op welke manier kan ik omgaan met de boze buien?

Eigen jeugd
Veelal grijpen we als ouders terug op hoe we zelf zijn opgevoed en/of aangepakt in onze jeugdjaren. Dat kan heel verschillend zijn, van “Hij moet gewoon luisteren en ophouden” naar “Ik heb eindeloos geduld en laat het maar gaan.” En daar zit nog een heleboel ruimte tussen. De wijze van reageren hangt vaak ook nog af van hoe we ons zelf voelen. Wanneer er tijd en rust is, zal de reactie waarschijnlijk anders zijn dan wanneer je zelf ook stress hebt. Vaak ook reageren we op ons gevoel, misschien zijn we zelf wel onwetend of voelen we ons machteloos?

Fasen van acting-out gedrag
Boosheid lijkt er vaak ineens te zijn, vaak omdat boosheid zich als een explosie uit. Echter kent boosheid een opbouw in fasen, waarbij niet altijd de fasen door ons worden (kunnen) herkend. De fase waarin kinderen zich lekker voelen en onbezorgd zijn, noemen we de basisrust. In deze fase kan een kind zich maximaal ontplooien en zichzelf zijn. Deze rust kan worden verstoord door iets of iemand, de trigger. Wanneer het kind (of de omgeving) de trigger herkend, kan men deze “handelen” en daardoor terugvallen in de basisrust. Blijft de trigger echter, of komen er triggers bij, dan komt het kind aan in de fase van agitatie. Het kind reageert geirriteerd en kan de trigger waarschijnlijk “niet handelen.” Met behulp van de omgeving (ouders, leerkracht) kan nog worden voorkomen dat het kind in de fase van versnelling komt. Eenmaal in deze fase belandt, ontwikkelt de boosheid zich snel en komt het meestal tot een uitbarsting. Vaak valt dit dan ook niet meer te voorkomen.

Porren in een dovend vuurtje..
Na de uitbarsting is de fase van de-escalatie. Het kind voelt zich vaak verdrietig, huilt en voelt zich machteloos. Bedenk dat het voor een kind ook niet fijn is dat hij/zij zo explodeert. In deze fase is rust en ruimte voor het kind van belang. En daar gaat het vaak mis.. Als volwassenen reageren we op de uitbarsting en willen we deze zo snel mogelijk bespreken en/of oplossen. (Zowel voor het kind zelf als voor een evt. slachtoffer) Vaak is het kind daar echter nog niet aan toe en reageert dan meteen weer geirriteerd/boos. Zie het als een dovend vuurtje.. Ga je daar in porren, dan laait het vuur weer op! Het is dus van belang om even tijd en ruimte te nemen zodat het kind terugkeert in de basisrust. Dan is er ook ruimte voor gesprek en reflectie op wat is geweest.

Gesprek en leerproces
Vanuit dit gesprek en de reflectie kan worden gekeken welke triggers ten grondslag lagen aan de boosheid. Daarop kan dan worden geanticipeerd door het kind zelf, maar ook zeker door ons als ouders/leerkrachten. We moeten niet de illusie hebben dat alles met een gesprek meteen is opgelost, maar je zet wel een proces op gang. Hopelijk leidt dit tot een andere wijze van reageren op deze (en andere) triggers een volgende keer, en dat maakt iedereen blij!

Een beweging zegt meer dan … woorden

Gisteravond ben ik gestart met een jongens in hun kracht training met een acht jarige, prachtige jongen en zijn moeder. Hiervoor hadden we al een intakegesprek gehad waarbij ouders deze jongen meer zelfvertrouwen gunnen en een wat positievere blik naar zichzelf en de wereld. In mijn trainingsprogramma observeer ik de bewegingen van het kind en ouders omdat de bewegingen mij informatie over het zelfbeeld van het kind en de relatie/verbinding met de ouders geven.

Bewegen
Hoe zet ik bewegen in om te ontdekken? We startten de training met wandelen en daarna lopen in lichte dribbelpas. Uit deze oefening haalde ik informatie over het voet-grond contact. Hoe wikkel je jij voeten af, hoe stevig sta je letterlijk met de voeten op de grond? Het viel op dat er vooral op de tenen werd gelopen waardoor er minder contact is met de grond. Ik vergelijk de voeten met de wortels van een boom. Hoe steviger ze in de grond staan, hoe sterker je uitstraling.

In de daarop volgende oefening tastte ik het stevig staan door licht te duwen. Bij een lichte aanraking stapte de jongen al een pas weg van mij. Hij gaf dus letterlijk de ruimte aan mij weg. Ga je dan ook conflicten of moeilijke situaties uit de weg? (Moeder gaf hiervan een prachtig voorbeeld dat dit inderdaad gebeurd)

Benen en ons lichaam
Onze benen dragen ons gehele lichaam. De derde en laatste bewegingsoefening gaf me informatie over het bewust gebruik maken van de benen. De benen vergelijk ik met de stam van een boom. Hoe steviger de stam, hoe krachtiger de boom. In de oefening liet ik de jongen op de buik schuivend naar de overkant gaan. Hij gebruikte daarvoor alleen zijn armen. Hij trok zich naar voren met zijn armen, de benen werden nauwelijks gebruikt.

Algemeen lichaamsbewustzijn
In de hierboven beschreven oefeningen voel ik dat het algemeen lichaamsbewustzijn nog beter kan worden ontwikkeld. Dit kan eenvoudig door verschillende bewegingsoefeningen te trainen. Door je lichaam letterlijk bewuster te ervaren/voelen, ervaar je een directere verbinding met jezelf. Wanneer je jezelf (dreigt) te verliezen, is dat het fundament waarop je terug kunt vallen.

Positieve werking
Een goed lichaamsbewustzijn zoals een goede basishouding en goed voet-grond contact, heeft directe invloed op je mentale gevoel. Je hoort vaak de uitdrukking “Ik zit momenteel lekker in mijn vel.” Ik ben ervan overtuigd dat een goed lichaamsbewustzijn van invloed is op je mentale gesteldheid. Het geeft rust in je hoofd, gedachtes zullen verdwijnen en je zelfvertrouwen neemt toe. Dat gun je toch iedereen?!

Deze prachtige jongen komt met oefenen wel in zijn eigen kracht, en dat met weinig woorden!

En ik..
Ik ga nu lekker naar de sportschool, even met mijn lichaam bezig zijn en het hoofd opruimen 🙂

Vakantie, huiswerk of playstation?

Vanuit mijn bedrijf begeleid ik momenteel 2 jongens met hun huiswerk. Aan beide jongens stelde ik de volgende vraag: ” Wat wil je in de vakantie aan je huiswerk doen?” Beide jongens antwoordden: “Het liefst niks, want het is toch vakantie!” Een antwoord dat ik ergens wel verwacht had, maar wat me ook aan het denken bracht. Een antwoord dat ik ook thuis wel hoor en u ook vast wel herkend.

Vakantie
Is de vakantie inderdaad een periode van niks hoeven leren, of is dit een eigen invulling van het woord vakantie? Ik besloot om het woord vakantie eens te googelen in de Dikke Van Daele. Hierin staat de volgende definitie.

Vakantie: periode waarin geen lessen worden gegeven. (Zoals herfstvakantie, zomervakantie enz.)

Bovenstaande definitie laat niets aan onduidelijkheid over. De vakantie is een periode waarin geen lessen worden gegeven, maar dat betekent niet dat je ook geen huiswerk hoeft te maken of te leren. Met deze definitie kunnen we onze kinderen dus duidelijk maken dat huiswerk maken echt wel kan. Maar is dat waar het ons om gaat? Het gelijk bewijzen dat je best wat aan huiswerk kunt doen?

Ik geloof niet dat we het hiermee redden. Zoonlief zal misschien braaf op zijn kamer gaan zitten met de boeken voor zich, maar is dat dan leren? Nee.. de essentie is dat onze kinderen voelen/begrijpen waarom het wel handig is, voor henzelf! Daarom stelde ik de volgende vraag aan mijn 2 jongens in de huiswerkbegeleiding: “Waarom worden toetsweken vaak kort na een vakantie gepland?” Dat bleek best een lastige vraag, vooruitdenken en plannen is best een lastige op de leeftijd van 13 jaar.

Plannen:
Met enige hulp ontdekten beiden dat je zo meer leertijd creëert om je voorbereiden te op de vele toetsen. Dat je dus al wat eerder kunt beginnen zodat je in de week voorafgaand aan de toetsen wat minder druk bent, en vooral ook minder druk ervaart! (Want velen ervaren dan de stress van het vele moeten). Vanuit deze gedachte samen een planning gemaakt waarbij in de vakantie elke dag een uur wordt besteed aan het leren. Deze planning biedt structuur en duidelijkheid voor in de vakantie. Dat geeft rust en voorkomt stress richting de toetsweek. En er blijven er nog steeds heel veel meer uren over voor de playstation!

(Te lang) laten ontdekken en/of (te vroeg) ondersteunen?

In de regio waarin ik werk is de school inmiddels al bijna weer drie weken onderweg. Daar waar er natuurlijk nog veel wordt ingezet op groepsvorming en welbevinden, zie je ook dat langzaam wordt verwacht dat kinderen/jongeren voldoen aan de verwachtingen van de leerkracht. Het onderwijs in groep 8 werkt direct hard richting het eindadvies, jongeren in het VO (en dan specifiek in de 1e klas) krijgen steeds meer te maken met huiswerk van alle vakken. En daar ontstaan ook de eerste verschillende ervaringen. Waar veel kinderen hun eigen weg wel al beginnen te vinden, ontstaat er bij anderen een fase van onrust, van een terugtrekkende beweging of zelfs apathisch gedrag.

Monitoren van uw kind:
Voor ons als ouders is het belangrijk om te monitoren hoe het met uw kind gaat. Zie je ineens verandering in gedrag van je kind zoals moelijker in slaap komen, opstandiger gedrag, kortere lontjes of een futloos kind, dan kan het zomaar zijn dat uw kind worstelt met de nieuwe situatie van school. En wat doe je dan als ouder? Hoe reageer je? Ook voor ouders vaak een dilemma, zeker wanneer hulp van je als ouder niet aanvaard wordt en daardoor nog meer conflictsituaties ontstaan. Een vicieuze cirkel van problemen dreigt.

Handelen:
Natuurlijk hebben kinderen tijd nodig om te wennen en om te ontdekken hoe ze met bijv. huiswerk om moeten gaan. Zij moeten hierin ontdekken op welke manier van leren bij hen past. Vooral het leren plannen is een nog lastige vaardigheid. Dat kost gewoon tijd. Dus schiet als ouder niet te snel in een paniekstand. Blijf in contact met het kind en biedt hulp aan, bijv. door even samen te zitten met een kopje thee en kijkend naar het huiswerk wat op de planning staat. Vraag uw kind op welke wijze het huiswerk wordt gemaakt en geleerd. Biedt aan om eens te overhoren. Op deze wijze blijf je op de hoogte hoe uw kind zich voelt, en ontwikkelt in het omgaan met huiswerk.

Anderszijds, je wilt een kind ook niet compleet laten vastlopen in de “struggle” waarin het zich bevindt. Te lang laten ontdekken kan leiden tot een sterk verminderd zelfvertrouwen en welbevinden. Dat betekent vaak ook meer repareren en een langere weg om het welbevinden en zelfvertrouwen weer te vergroten.

Een dun lijntje:
Kortom.. Een dun lijntje waarop wij ouders balanceren en waarop we onze keuzes en strategie moeten bepalen. Dat is lastig en uitdagend, zeker omdat je het beste wilt voor het kind. Bedenk daarbij dat de strategie van leren van jezelf niet betekent dat dit ook het beste is voor uw kind.

Komt u er zelf niet uit, schakel dan hulp in. Vraag de leerkracht van uw kind om advies, of zoek ondersteuning bij een andere professional. Immers, u hoeft niet alles zelf te weten en te kunnen.

Nog vakantie en toch..

Voor velen begint vandaag weer het ‘gewone’ leventje. We mogen weer naar ons werk waar de kinderen nog een week thuis zijn en vakantie hebben. We zijn weer even op zoek naar het ritme in deze overgangsweek. Als volwassenen weer even in het ritme komen van werken en gezin. De kinderen die alleen thuis blijven of weer naar de opvang gaan. Dat kan best even wat spanning opleveren. Ons lontje wordt wellicht iets korter, begrijpbaar ook. We moeten immers even weer wennen.

Maar het lontje van de kinderen lijkt ook wel korter te worden, en dat terwijl ze nog een week vakantie hebben. Hoe dan? Als ouders is het belangrijk dat we ons realiseren dat ook de kinderen al bezig kunnen zijn met het nieuwe schooljaar. Zij bereiden zich hier ook fysiek en mentaal op voor. De nieuwe boeken van de kinderen komen binnen (als uw kind op het VO zit en/of er nu voor het eerst naar toe gaat), materialen worden gekocht en de vele schoolapp- en snapgroepen komen weer tot leven. Veel kinderen vinden dit alleen maar leuk en kijken er naar uit om hun (nieuwe) klasgenoten weer te zien.

Echter is de start van een nieuw schooljaar ook vaak een spannende voor veel kinderen. Op de basisschool krijgt uw kind een nieuwe leerkracht, een nieuw lokaal, (waar kom ik te zitten en naast wie) en misschien wel nieuwe klasgenoten. Kinderen die op het Voortgezet onderwijs starten beginnen helemaal opnieuw en voor hen is dus alles nieuw! En nieuwe dingen zijn vaak leuk maar ook vaak spannend. Veel kinderen stellen zichzelf al vele vragen, de wat nou als…? Dus onbewust bouwt ook uw kind al spanning op.

Voor ouders belangrijk om dit te weten, te accepteren en hierop te anticiperen. Wanneer uw kind dus wat anders reageert dan je zou verwachten omdat het nog vakantie is, dan zou de spanning van het nieuwe schooljaar zomaar de onderliggende oorzaak kunnen zijn. Praat met uw kind over het komende schooljaar. Stel vragen als; “Hoe voelt het om volgende week weer naar school te gaan, waar kijk je naar uit, wat lijkt je lastig?”

En wanneer uw kind geen zin heeft om weer te beginnen? Bedenk dan dat dit ook voor velen van ons geldt op onze eerste werkdag na een vakantie. Benoem dat je het begrijpt en dat het vast goed komt, want dat komt het! (soms direct, en soms wat later!) En mocht het lastig zijn/blijven, neem dan gerust contact op.

Belonen of Waarderen?

Afgelopen week hoorde ik het verhaal van een leerling uit groep 7. Deze leerling was enigszins teleurgesteld in zijn cijfer voor topografie. Hij had een 7, maar had zo hard gewerkt om een 8 te halen. Bij een 8 namelijk mocht hij thuis kiezen wat ze zouden gaan eten, zo was hem beloofd. (en hij had in zijn hoofd al gekozen voor spareribs.)

Externe prikkel
Maar al te vaak worden kortdurende externe prikkels ingezet als vorm van aanmoediging om je best voor iets te doen. Dit doen we als ouders met de beste bedoelingen, ons niet bewust van het mogelijke onbewuste negatieve effect ervan. De tegenhanger van belonen is straffen, en onbewust voelde deze jongen zich gestraft en voelde hij zich teleurgesteld. Immers in zijn ogen had hij gefaald, ondanks dat dit zijn hoogste cijfer van dit jaar was voor zijn topotoetsen.

Interne prikkel
Wat zou er zijn gebeurd als we een waardering uitspreken i.p.v. een beloning. In bovenstaande voorbeeld: “Ik heb gezien dat je heel hard hebt geoefend voor je topografie toets. Ik ben er trots op dat je dit hebt gedaan, met als resultaat een mooie 7! Weet je wat.. Jij mag morgenavond kiezen wat we gaan eten!”  Deze leerling voelt zich gewaardeerd om wat hij heeft gedaan, namelijk hard werken. Hij voelt zich trots op zijn cijfer en mag ook nog eens het eten kiezen als de ultieme BELONING!

Geheid dat hij voor de komende toets weer zijn best gaat doen, zonder dat hiervoor direct een beloning (en met het risico van een straf) aan gekoppeld moet worden. De trots, het gevoel dat iets is gelukt en de waardering, is de interne prikkel om het op dezelfde manier te gaan doen! Dat is wat we als ouders willen stimuleren toch?!